Βιβλία με «πολύ ξεχωριστές ιδιότητες...»

Τι θα γινόταν αν βρισκόταν στα χέρια σου ένα βιβλίο με πολύ ξεχωριστές ιδιότητες; Σήμερα έχεις την ευκαιρία να διηγηθείς μια περιπέτειά σου με ένα ξεχωριστό βιβλίο! Μπορείς να διαλέξεις ένα από τα τρελά βιβλία που σου δίνονται και να σκαρφιστείς μια φανταστική ιστορία γι' αυτό.

Βιβλίο από καραμέλα: κάθε σελίδα άλλη γεύση.

Βιβλίο‐σπίτι: μένουμε μέσα μαζί με τους ήρωες.

Βιβλίο που αλλάζει: κάθε μέρα άλλη ιστορία.

Βιβλίο που κινείται: οι εικόνες του ζωντανεύουν.

Βιβλίο που μιλάει: διηγείται ή επεμβαίνει όταν μιλάς. 

Βιβλίο‐γλειφιτζούρι: το τρως και η ιστορία του περνάει στο μυαλό σου. 

Βιβλίο‐πόρτα: περνάς από μέσα του και πας σε άλλο μέρος ή εποχή. 

Βιβλίο αόρατο: αόρατο για τους άλλους και βοηθός για σένα.

Τώρα η εξέλιξη είναι στα χέρια σου!

Το βιβλίο-πόρτα 

      Μια μέρα βρισκόμουν σε μία βιβλιοθήκη, ψάχνοντας για ένα βιβλίο, τότε είδα ένα ξεχωριστό βιβλίο με τίτλο «Η μαγική πόρτα». Όταν το άνοιξα για να το διαβάσω εμφανίστηκε μία πόρτα! Ήμουν περίεργη και την άνοιξα… Κάτι με τράβηξε μέσα της!!! Κατάλαβα ότι ήμουν μέσα στο βιβλίο!!!Φοβήθηκα πολύ!!!Είδα μία πόρτα και σκέφτηκα ‘ότι ίσως αυτή η πόρτα θα με οδηγούσε πίσω στην βιβλιοθήκη έτσι την άνοιξα. Όμως δεν πήγα στην βιβλιοθήκη  αλλά άλλαξα σελίδα στο βιβλίο… Ξαφνικά άρχισε να χιονίζει! Κρύωνα και άρχισα να τρέχω μήπως βρω κάποια άλλη πόρτα. Ευτυχώς βρήκα μία την άνοιξα αλλά δυστυχώς πήγα σε μία…  ζούγκλα!! Πάλι άρχισα να τρέχω και πάλι βρήκα μία πόρτα. Την άνοιξα αλλά φοβήθηκα μήπως δεν γυρνούσα στην βιβλιοθήκη αλλά γύρισα. Το ταξίδι μου ήταν πολύ κουραστικό και αγχωτικό ειλικρινά δεν θα ήθελα να μου ξανασυμβεί κάτι τέτοιο… 

Χριστίνα Αυγέρη Δ1

Το βιβλίο που μιλάει

Μια μέρα βλέπω ξαφνικά στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που μιλάει. Το παίρνω στα χέρια μου και συζητάω μαζί του, του λέω:

- Πώς μιλάς, έχεις οικογένεια?

Και το βιβλίο μου απαντάει:

- Μιλάω, διότι είμαι το βιβλίο που μιλάει!

Εκείνη τη στιγμή τα έχασα, δεν ήξερα τι να κάνω. Αυτό το παράξενο βιβλίο είχε διακόψει την γαλήνη μου.  Στο τέλος όμως το πήρα απόφαση ότι θα το κρατούσα μυστικό.  Θα ήταν κάτι σαν ημερολόγιο!

Ζωή Δρεπανίδου

Βιβλίο-σπίτι: μένουμε μέσα μαζί με τους ήρωες.

  Μια μέρα είχα πάει σ’ ένα βιβλιοπωλείο για να αγοράσω ένα βιβλίο για την μαμά μου. Ξαφνικά εκεί που περπατούσα βρήκα ένα βιβλίο που μου άρεσε πάρα πολύ. Φεύγοντας το αγόρασα. Μόλις έφτασα στο σπίτι έκατσα να το διαβάσω. Όμως μόλις το άνοιξα έγινε κάτι πολύ περίεργο…

Βγήκε ένας ήρωας από το βιβλίο και με ρώτησε:     

-Θες να έρθεις στο σπίτι μου;                                      

 -Ναι ,απάντησα εγώ.

Τότε με τράβηξε μέσα στο βιβλίο και μου εξήγησε ότι μπορούσα να μείνω μέσα στο βιβλίο όσο ήθελα. Όταν πια είχαμε μπει εντελώς μέσα στο βιβλίο μου έδειξε ότι σε κάθε σελίδα είχε και από ένα δωμάτιο. Μετά από λίγο  είχαμε περάσει όλα τα δωμάτια μέχρι που φτάσαμε στον κήπο εκεί μου εξήγησε την ιστορία του, γίναμε φίλοι και μου είπε ότι όταν δεν έχω τι άλλο να κάνω να μπαίνω μέσα στο βιβλίο.  Τέλος βγήκα έξω απ’ το βιβλίο και είπα στον εαυτό μου ότι αυτό βιβλίο δεν θα το πετάξω ποτέ και το έβαλα στην βιβλιοθήκη μου.

Μιχαέλα Γαϊτανίδου

Το ταξίδι με το αόρατο βιβλίο

Μια μέρα του καλοκαιριού πήγα να κάνω πεζοπορία με την οικογένειά μου. Πήρα και το αγαπημένο βιβλίο μαζί μου να το διαβάσω. Όμως όταν περπατούσαμε στο βουνό το έχασα. Κατάλαβα ότι χάθηκε επειδή η τσάντα μου φάνηκε ελαφρύτερη. Όταν το κατάλαβα γύρισα να δω άμα ήταν στην τσάντα μου αλλά δεν το είχα. Τότε ρώτησα τους άλλους αν το είδαν αλλά δεν το είχαν δει. Μετά από λίγο με ρώτησαν:

-- Ποιο βιβλίο; Εσύ δεν είχες βιβλίο μαζί σου.

Τότε μου ήρθε στο μυαλό πως οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν το βιβλίο. Ήταν αόρατο. Το είχα βρει τυχαία και ήταν δικό μου, ολόδικό μου. Μέχρι που το έχασα. Ελπίζω αυτός που το βρήκε να το χρησιμοποιήσει σωστά γιατί είχε μαγικές ιδιότητες και εκπλήρωνε όλες μου τις επιθυμίες. Κρίμα που το έχασα. 

Ελένη Δέλτα

Βιβλίο από καραμέλα κάθε σελίδα άλλη γεύση.

Άμα είχα ένα τέτοιο βιβλίο θα είχα σίγουρα ένα με 1.000.000.000.000 σελίδες  και κάθε  μέρα  θα έτρωγα και από μια .Κάποιες  φορές θα έδινα και στους φίλους μου να φάνε από καμιά σελίδα.  

Δημήτρης Αυλογιάρης

Βιβλίο-σπίτι

    Αν υπήρχε ένα βιβλίο, που θα μπορούσαμε να κατοικούμε μέσα σε αυτό, μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μαζί με αυτούς,  πολλά διασκεδαστικά πράγματα σε σχέση με το αν διαβάζαμε το βιβλίο σε ένα απόγευμα. Για παράδειγμα θα παίζαμε με όρεξη μαζί με τους ήρωες, θα συμμετείχαμε με ενθουσιασμό  στην περιπέτειά τους,  όπως την έζησαν και αυτοί. Ακόμα και στη διάρκεια της νύχτας,  που δε θα παίζαμε, άλλα θα ξεκουραζόμασταν μέσα στο φανταστικό σπίτι των ηρώων, θα περνούσαμε ενδιαφέρουσες στιγμές, γιατί θα νιώθαμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ασυνήθιστο μέρος με ξεχωριστούς ανθρώπους που δεν τους έχεις κάθε μέρα δίπλα σου. 

Ακριτίδου Ιωάννα

Βιβλίο - γλειφιτζούρι

Ο μπαμπάς μου όταν γύρισε απ τη δουλειά του μου έφερε ένα δώρο έκπληξη!

Πρώτη φορά έβλεπα ένα βιβλίο γλειφιτζούρι!!!! Ήταν μεγάλο σε σχήμα ενός σκίουρου και πολύχρωμο!!! Το βιβλίο ονομαζόταν "ο σκίουρος με τις τρεις βίλες του".  Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να το φάω ι για να μάθω την ιστορία του.  Έτσι άρχισα να το τρώω.  Ήταν πολύ νόστιμο και με έναν παράξενο τρόπο όσο το έτρωγα τόσο η ιστορία περνούσε στο μυαλό μου.

Ήταν ένα βιβλίο μόνο για μένα και μόνο για μία φορά. Παρόλα αυτά το ευχαριστήθηκα πολύ και εύχομαι και άλλα παιδιά να βρεθούν στη θέση μου!!!

Μπούρμπουλα Δήμητρα Δ2

Βιβλίο που αλλάζει

Μια μέρα πήγα εκδρομή με την οικογένειά μου. Οι ακτίνες του ήλιου που ξεπρόβαλαν μέσα από τα ψηλά δέντρα,  έκαναν το τοπίο μαγικό. Η φύση έμοιαζε με τη Νεραιδοχώρα. Σε κάποιο σημείο εντόπισα μία πηγή ( δεν πάω να πιω λίγο δροσερό νερό ). Αφού ρώτησα την μαμά μου απομακρύνθηκα. Εκεί πέρα άκουσα μία γλυκιά φωνούλα να σιγοτραγουδάει. Άραγε ποιος είναι; 

-Ποιος τραγουδάει ;

-Εγώ .

-Ποιος εγώ ;

-Να εδώ πίσω είπε μία νεραΐδα ...Πως σε λένε κοριτσάκι;

-Μακρίνα , απάντησα. Εσένα ;

-Εμένα με λένε Λούση, νεράιδα Λούση, η φύση είναι το σπίτι μου ,τα παιχνίδια μου  ο καταρράκτης και τα γάργαρα νερά .    

Ήμουν πολλή  ενθουσιασμένη με αυτά που άκουγα  και έβλεπα από τη Λούση και τότε τη ρώτησα:

-Να πάω να πω στη μαμά μου ότι σε είδα;

-Όχι, όχι, όχιιιιιιιιιιιιιιι, μην το πεις, θα είναι το μικρό μας μυστικό, εντάξει;          

-Ναι αλλά θέλω μία χάρη. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία, αλλά βαρέθηκα όλη την ώρα τα ίδια, τι να κάνω ;

-Το βρήκα, θα  σου δώσω  ένα βιβλίο  που κάθε μέρα  θα έχει διαφορετική ιστορία, είσαι ικανοποιημένη Μακρίνα;

-Ναιιιιιιι, σε ευχαριστώ πολύ, νομίζω ότι είσαι η καλύτερη νεραΐδα του  κόσμου!!!  

-Μακρίνα, έλα  να φας φώναξε η μαμά μου.

-Έρχομαι αμέσως μαμά. Μεμιάς η εικόνα της πολύχρωμης νεράιδας εξαφανίστηκε και έμεινα με το μαγικό βιβλίο στο χέρι!!!

Τικέλλη Μακρίνα Δ2

Βιβλίο - σπίτι

Μια φορά περπατούσα έξω στον δρόμο και ξαφνικά βλέπω,  ενα βιβλίο .

Το έπιασα και μπροστά μου πετάγεται ενα σπίτι. Μόλις το είδα μπήκα μέσα. Ήταν τόσο όμορφο ώσπου βλέπω έναν άνθρωπο και τρόμαξα.

Του λέω ποιος είσαι εσύ; και αυτός μου απαντάει είμαι ο ήρωας του βιβλίου, εάν θέλεις μπορείς να μείνεις μαζί μου. Έτσι τον γνώρισα καλύτερα και έμεινα εκεί.

Κατηχωρίτου Άννα Μαρία Δ2

Ένα παιδί με τον σκύλο του

Ο ξανθομάλλης ήρωας μας με σκυθρωπό κάπως βλέμμα, που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στις ράγες του τρένου μοιάζει με πουλί που ανοίγει τα φτερά του και προσπαθεί να πετάξει. Ο  συννεφιασμένος ουρανός με τα γκριζωπά σύννεφα και το ξερό τοπίο γύρω, κάνει την εικόνα  στενόχωρη. Το δεκάχρονο περίπου, αγόρι φοράει μια λερωμένη , ολόσωμη τζιν φόρμα με τιράντες και ένα λευκό ριγέ πουκάμισο. Τα παπούτσια παλιά και βρώμικα μάλλον, από το παιχνίδι του στην εξοχή. Συντροφιά και αδυναμία του, ο ασπρόμαυρος, ταλαιπωρημένος σκύλος    του, που τον ακολουθεί σε κάθε του εξόρμηση.

  Φαντάζομαι πως ζει σ’ ένα φτωχικό, μικρό σπίτι στο χωριό που βρίσκεται πίσω από τις ράγες. Οι γονείς και οι συγγενείς του πιθανόν να ασχολούνται με αγροτικές εργασίες. Στο χωριό ίσως να μην υπάρχει σχολείο, γι’ αυτό αναγκάζεται να μεταφέρεται καθημερινά με το τρένο σε γειτονική κωμόπολη. Δυστυχώς γι’ αυτόν είναι το μόνο παιδί στο χωριό που φοιτά στο δημοτικό σχολείο και έτσι δεν έχει συνομήλικους φίλους. Υποθέτω πως η μέρα του κυλά όμορφα αλλά και συγχρόνως λίγο βαρετά. Αναγκάζεται να παίζει  μπάλα στις αλάνες μόνος του ή με μεγαλύτερα παιδιά. Στον ελεύθερο χρόνο που έχει διαβάζει για το σχολείο, βοηθά τους γονείς του στα χωράφια και παίζει με τα λιγοστά παιχνίδια του. Η αγαπημένη του όμως συνήθεια είναι να κάνει μακρινές  βόλτες στα λιβάδια και στους αγρούς συντροφιά με τον σκύλο του τον Αργό και να ονειρεύεται. Η βόλτα τους  καταλήγει πάντα  στις γραμμές του τρένου με το ήρωα μας να προσπαθεί κουρασμένος πια να απολαύσει την ισορροπία του πάνω στις ράγες και  να σκέφτεται  τη ζωή του μακριά από τον τόπο του...     

Σταύρος-Αρσένιος Αθανασόπουλος, Ε΄

«Ο Κωστής»

     Ο Κωστής είναι ένα ψηλό, ξανθό, δεκάχρονο αγόρι. Φοράει μια βρώμικη φόρμα  με τιράντες και ένα άσπρο κοντομάνικο ριγέ πουκαμισάκι. Τα παπούτσια του είναι λασπωμένα από το πολύ παιχνίδι. Τώρα παίζει στις ράγες του τρένου προσπαθώντας να ισορροπήσει. Για παρέα έχει ένα μεγάλο ασπρόμαυρο σκυλάκι, όχι πολύ καθαρό. Ο ουρανός από πάνω του είναι συννεφιασμένος και το πρόσωπό  του το ίδιο. ..Καταλαβαίνουμε ότι είναι σκεφτικός. 

    Ο Κωστής μένει σε ένα μικρό σπίτι στο χωριό μαζί με τους γονείς του που λογικά δουλεύουν στα χωράφια. Όπως όλο τα παιδιά στην επαρχία πηγαίνει στο σχολείο του χωριού και κάθε απόγευμα παίζει με τους φίλους του στις αλάνες και τους δρόμους. Μα και όταν δεν μπορεί να παίξει μαζί τους, πηγαίνει βόλτες με τον σκύλο του, σκαρφαλώνει σε δέντρα, εξερευνά τα γύρω χωράφια…Όμως ποτέ δεν είναι μόνος και ποτέ δεν βαριέται! 

Αγγελική   Καρδίζη Ε΄

Ένα δεκάχρονο ξανθό αγόρι φοράει μια ολόσωμη βρόμικη φόρμα και ένα ριγέ άσπρο πουκάμισο. Τα παπούτσια του δείχνουν βρόμικα από το χωράφι. Παίζει κάνοντας ισορροπία στις ράγες του τρένου με παρέα με τον ασπρόμαυρο βρόμικο σκύλο του κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό.

        Το σπίτι του το φαντάζομαι σαν μια καλύβα στην εξοχή. Οι γονείς του απασχολούνται με τη γεωργία .Το σχολείο του είναι ένα μικρό και μοναχικό με λίγα παιδιά . Του αρέσει να παίζει με τους φίλους. Όταν οι φίλοι του λείπουν παίζει με τον σκύλο του.

  Σεβδυνίδου Μαρίνα Ε

   Ένα ξανθό δεκάχρονο αγόρι, ψηλό για την ηλικία του φοράει μια βρώμικη φόρμα με τιράντες και ένα κοντομάνικο πουκάμισο.Τα παπούτσια του είναι παλιά και σκονισμένα επειδή βοηθούσε τους γονείς του στις αγροτικές δουλειές. Το παιδί παίζει στη σιδηροδρομική γραμμή προσπαθώντας να κρατήσει την ισορροπία του πάνω σε αυτήν. Σύντροφος του στο παιχνίδι είναι ένας βρώμικος, λαχανιασμένος, ασπρόμαυρος σκύλος. Η μέρα φαίνεται συννεφιασμένη.

  Ζει σε μια πέτρινη αγροικία –φτωχική- στη μέση ενός κτήματος. Σε αυτό το κτήμα έχουν το περιβόλι τους και τον στάβλο με τα ζώα. Πηγαίνει σε ένα τυπικό σχολείο του χωριού που χρειάζεται να περπατήσει  αρκετά για να φτάσει. Έκει συναντάει τους φίλους του και τους δασκάλους του.Στα διαλείμματα παίζουν σχοινάκι, κουτσό, κυνηγητό και ποδόσφαιρο.Ο καλύτερος του φίλος είναι ένας συμμαθητής του. Με αυτόν είναι αχώριστοι από μικρά παιδιά και κάνουν όλες τις σκανδαλιές μαζί.

« ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΤΟΥ»

  Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα αγόρι όμορφο , χαρούμενο και ανέμελο. Ένα εφτάχρονο αγόρι το οποίο χαίρεται την ξενοιασιά του. Το αγόρι είναι ένα χαριτωμένο κοντό παιδάκι, με ξανθά μαλλιά και λευκή επιδερμίδα. Φοράει παλιά και βρώμικα ρούχα, ένα λασπωμένο τζιν με τιράντες και ένα λευκό μπλουζάκι. Παίζει πάνω στις ράγες ενός παλιού σιδηρόδρομου , παρέα με τον σκύλο του. Ο σκύλος του έχει την ίδια ηλικία με το αγόρι, είναι επτά ετών, αλλά για σκύλος είναι μεσήλικας. Όμως είναι χαρούμενος ενώ και αυτός είναι βρώμικος  και μικρόσωμος. 

   Το αγόρι και ο σκύλος είναι αχώριστοι φίλοι . Είναι μαζί παντού, στο σπίτι και στο σχολείο . Ο σκύλος περιμένει τον φίλο του ώρες έξω από το σχολείο για να παίξουν μαζί. Το αγόρι δεν έχει άλλους φίλους και δεν τους χρειάζεται. Οι δυο τους περνάνε ωραία . Παίζουν στην αυλή κυνηγητό και κρυφτό. Το βράδυ κοιμούνται παρέα. Όταν διαβάζει το παιδί, ο σκύλος κάθεται κοντά του . Μόλις κουραστεί, του γαβγίζει και το αγόρι τον χαϊδεύει και ξεκουράζεται. Κάθε πρωί πηγαίνουν μαζί στο σχολείο και επιστρέφουν και πάλι μαζί. Όλο αυτό το διάστημα το σκυλί περιμένει υπομονετικά το φίλο του. Έχουν μία πολύ δυνατή φιλία και τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει . 

                                                                                                                                                                       Δανιήλ Κατραντζής, Ε΄

Ισορροπία πάνω στις ράγες

Ένα δεκάχρονο αγόρι, ο Θωμάς, ψηλός, ξανθός κι αδύνατος, φοράει μια βρώμικη τζιν φόρμα με τιράντες και ένα άσπρο ριγέ πουκάμισο με κοντά μανίκια. Τα παπούτσια του είναι βρώμικα από το παιχνίδι. Προσπαθεί να ισορροπήσει στις ράγες του τρένου, έχοντας παρέα τον μικρό ασπρόμαυρο σκύλο του.

Μένει σ’ ένα φτωχικό σπιτάκι με γονείς γεωργούς. Πηγαίνει σ’ ένα σχολείο που δεν είναι και η καλύτερη επιλογή, αλλά δεν έχει επιλογή. Παίζει σε χωματόδρομους με τους φίλους του κι όταν δεν μπορεί να παίξει μαζί τους, παίζει με τον σκύλο του. Επειδή δεν έχει πολλά παιχνίδια στο σπίτι του, παίζει με τους φίλους του μπάλα, μπίλιες, τυφλόμυγα κι άλλα τέτοια παιχνίδια της αλάνας.

Μαρία Αρσενιάδου, Ε΄

Στην εικόνα βλέπουμε ένα αγόρι να παίζει στις ράγες του τρένου. Μοιάζει για έντεκα χρονών. Φαίνεται ψηλό και έχει κοντά ξανθά μαλλιά. Τα ρούχα που φοράει, φαίνονται παλιά και βρόμικα. Φοράει ένα κοντομάνικο πουκαμισάκι, μια φόρμα με τιράντες και ένα ζευγάρι παλιές αρβύλες. Το παιχνίδι του είναι να ισορροπεί πάνω στις ράγες. Γύρω του έχει ερημιά και μερικές κολόνες της Δ.Ε.Η. Βλέπουμε τον ουρανό συννεφιασμένο έτοιμο να βρέξει. Το αγοράκι το ακολουθεί ένας μεγάλος, ασπρόμαυρος βρόμικος σκύλος. 

Το σπίτι του το φαντάζομαι σαν μια μικρή ξύλινη καλύβα στην εξοχή. Το εσωτερικό της καλύβας πιστεύω ότι αποτελείται από έναν απλό ενιαίο χώρο με λίγα κρεβάτια και ένα τραπέζι για να τρώνε. Το σχολείο του μικρό. Θεωρώ πως όλα τα παιδιά κάνουν μάθημα στην ίδια τάξη ανεξαρτήτως ηλικίας. Τα παιχνίδια του είναι ένα τόπι από κουρέλια, μια ξύλινη σβούρα και ένα κουρδιστό αυτοκινητάκι. Τέλος, οι φίλοι του είναι αγόρια από το σχολείο του, που παίζουν σε αλάνες.

Μαρία Χαμαμτζόγλου, Ε΄

Δύο διαφορετικοί φίλοι

Στη φωτογραφία παρουσιάζονται ένα αγόρι με ένα σκύλο. Το αγόρι πρέπει να είναι περίπου 10 χρονών. Είναι ξανθό και αρκετά ψηλό για την ηλικία του. Φοράει μία ολόσωμη βρώμικη φόρμα και ένα ριγέ κοντομάνικο πουκάμισο. Το πουκάμισο του παιδιού μοιάζει να είναι λερωμένο όπως και η φόρμα του σε μερικά σημεία. Επίσης, τα παπούτσια του είναι και αυτά πολύ σκονισμένα. Ο ουρανός στην εικόνα είναι αρκετά συννεφιασμένος, ίσως να ετοιμάζεται για βροχή. Παρ' όλα αυτά το αγόρι βρίσκεται στις ράγες ενός τρένου και προσπαθεί να κάνει ισορροπία πάνω σε αυτές. Για παρέα δεν έχει δίπλα του κάποια άλλα παιδιά αλλά έναν σκύλο. Ο σκύλος είναι ασπρόμαυρος, μεγαλόσωμος και φαίνεται βρώμικος, ταλαιπωρημένος και διψασμένος.

Το αγόρι στην εικόνα για να είναι ντυμένο με αυτά τα ρούχα μάλλον δεν είναι από κάποια πλούσια οικογένεια. Ίσως οι γονείς του είναι φτωχοί γεωργοί ή κτηνοτρόφοι. Το σπίτι του θα είναι μικρό, με λίγα δωμάτια και παλιά έπιπλα. Μπορεί να κοιμάται μαζί με όλα του τα αδέρφια σε ένα δωμάτιο. Το σχολείο του, αν πηγαίνει και δε χρειάζεται να δουλεύει για να βοηθάει τους γονείς του, θα είναι και αυτό αρκετά παλιό. Τα παιδιά που θα φοιτούν σε αυτό θα είναι και εκείνα φτωχά και μπορεί να μην τους ενδιαφέρει πολύ να μάθουν γράμματα. Το αγόρι μπορεί να έχει κάποια παλιά παιχνίδια που του τα έδωσαν τα μεγαλύτερα αδέρφια του ή άλλα παιδιά. Ακόμη, ίσως να μην έχει παιχνίδια και για αυτό να αναγκάζεται να βγαίνει στην εξοχή για να παίξει.  Σίγουρα το παιδί αγαπάει τα ζώα αφού φαίνεται να του αρέσει που ο σκύλος περπατάει μαζί του. Μπορεί να είναι και ο καλύτερός του φίλος.

Ραφαηλία Πρωταίου, Ε΄

Στην παραπάνω εικόνα ο Μάνος ένα ψηλό, δεκάχρονο και ξανθό αγόρι, φοράει μία βρόμικη τζιν φόρμα με τιράντες και ένα ριγέ λευκό κοντομάνικο πουκάμισο. Από το πρόσωπο του φαίνεται ότι είναι σκεπτικός, μοναχικός και λυπημένος.  Τα παπούτσια του φαίνονται βρόμικα από το χωράφι και από το παιχνίδι. Ο Μάνος κάτω από έναν πολύ συννεφιασμένο ουρανό παίζει κάνοντας ισορροπία πάνω στις ράγες του τρένου και έχοντας δίπλα του για παρέα τον λαχανιασμένο ασπρόμαυρο βρόμικο σκύλο του .

Το σπίτι του το φαντάζομαι φτωχικό και μικρό μέσα σε ένα χωριό. Πάει στο σχολείο του χωριού και τα απογεύματα παίζει στις αλάνες του χωριού με τους φίλους του. Και όταν δεν μπορούν οι φίλοι του παίζει με τον σκύλο του .Φαντάζομαι ότι πηγαίνει βόλτες με το ποδήλατο, βόλτες στο δάσος και στην εξοχή. Το να μένεις σε ένα χωριό σου προσφέρει πολλές ελεύθερες ώρες να παίζεις και να περνάς την ημέρα σου με την οικογένεια σου και τους φίλους σου. 

                                             Καλλιόπη Λαζαρίδου Ε’

Το παιδί με το σκυλί

   Ο Σωτήρης είναι ένα δεκάχρονο, ψηλό παιδί για την ηλικία του, με κοντά ξανθά μαλλιά. Φοράει μια βρώμικη τζην φόρμα με τιράντες και ένα κοντομάνικο άσπρο πουκάμισο. Τα παπούτσια του είναι και αυτά βρώμικα, μάλλον από το παιχνίδι του στην εξοχή. Παίζει, κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό, περπατώντας πάνω στις ράγες του τρένου, ενώ προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία του. Δείχνει σκεφτικός, θλιμμένος και μοναχικός. Παρέα του είναι ένας ασπρόμαυρος βρώμικος, λαχανιασμένος σκύλος. 

    Ο Σωτήρης ζει σ΄ένα φτωχικό σπίτι σε κάποιο χωριό στην επαρχία. Οι γονείς του ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Πηγαίνει στο μοναδικό δημόσιο σχολείο του χωριού. Παίζει με του φίλους του, συνήθως, στις αλάνες του χωριού ποδόσφαιρο, κρυφτό και κυνηγητό, αλλά και μόνος του παρέα με το σκύλο του. Του αρέσει να απομακρύνεται από το σπίτι του, να εξερευνά το κοντινό δάσος, να σκαρφαλώνει σε δένδρα και να παρατηρεί τα ζώα και τα πουλιά.

Δημήτρης Λούκαρης, Ε

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ

Το αγόρι που είναι στην εικόνα  είναι 10 ετών δείχνει ψηλό και έχει ξανθά μαλλιά. Τα ρούχα του φαίνονται βρόμικα γιατί μόλις επέστρεψε από το χωματένιο γήπεδο που παίζει μπάλα με τους φίλους του. Ο σκύλος είναι βρώμικος ,μεγάλος και ασπρόμαυρος.

Το σπίτι του είναι μικρό χτισμένο από ξύλα και το σχολείο που πάει δεν έχει πολλούς δασκάλους για να τον διδάσκουν. Τα παιχνίδια του είναι ένα γιογιό και μία μπάλα. Οι φίλοι του είναι και αφτί φτωχοί και περνάν πολλοί χρόνο με την παρέα τους.

Γιώργος Μπαλίτας, Ε΄

Σε αυτή την εικόνα υπάρχει ένα δεκάχρονο, ψηλό, ξανθό, φτωχό αγόρι που φοράει βρώμικα ρούχα. Κάνει ισορροπία στις ράγες του τρένου έχοντας παρέα τον ασπρόμαυρο σκύλο του. Ο σκύλος του που τον ακολουθεί δείχνει λερωμένος και λαχανιασμένος.

Το παιδί φαίνεται να ζει σε μια μικρή φτωχική καλύβα. Φαίνεται να πηγαίνει σε ένα μικρό σχολείο. Δείχνει να παίζει ποδόσφαιρο και πολλά άλλα ομαδικά παιχνίδια. Μπορεί να έχει αρκετούς φίλους αλλά όταν δεν τους βρίσκει, παίζει με το σκύλο του.

Νίκος Ξύστρος, Ε΄

Ένα αγόρι στις γραμμές του τρένου

Μαθητές και μαθήτριες της Ε΄τάξης περιγράφουν και σχολιάζουν τη διπλανή εικόνα.

   Στην εικόνα βλέπουμε ένα δεκάχρονο, ψηλό αγοράκι, με ξανθά μαλλιά και παλιά, βρόμικα ρούχα. Το αγόρι κάνει ισορροπία στις ράγες του τρένου μια συννεφιασμένη μέρα στην εξοχή, δίπλα στις κεραίες της ΔΕΗ. Όμως, δεν είναι μόνος, μαζί του είναι ένας μεγάλος, βρόμικος, ασπρόμαυρος σκύλος που φαίνεται πολύ παιχνιδιάρης.

   Από τα ρούχα του παιδιού, καταλαβαίνουμε πως δεν είναι πλούσιο, ούτε μένει στην πόλη. Μάλλον το σπίτι του θα είναι απλό και το σχολείο του θα έχει μια μικρή, χωμάτινη αυλή με πολλά παρτέρια με λουλουδάκια. Ίσως να έχει φτιάξει καμιά πάνινη μπάλα, κουβαριάζοντας κουρελάκια ή ακόμα κι ένα ξύλινο σπαθί, από κλαδιά δέντρου. Σίγουρα, οι φίλοι του θα είναι δραστήριοι και άτακτοι: θα παίζουν με σφεντόνες, θα βάζουν σκαντζόχοιρους στην καρέκλα τις δασκάλας ή μυρμήγκια στην τσέπη του διευθυντή. Και σίγουρα θα παίζουν κρυφτό στο δάσος και θα σκαρφαλώνουν στα δέντρα...

Κατερίνα Ακριβοπούλου , Ε΄  

 Στην εικόνα βλέπουμε ένα αγόρι με παρέα με έναν σκύλο, ο οποίος φαίνεται να ακολουθεί το αγόρι σε κάθε του βήμα. Το αγόρι δείχνει να είναι σε νεαρή ηλικία, ψηλό και με ξανθά μαλλιά. Τα ρούχα του μοιάζουν παλιά και φτωχικά αλλά καθαρά. Το αγόρι έχει σηκωμένα τα χέρια προς τον ουρανό και το κεφάλι του σκυμμένο κάτω, για να βλέπει μπροστά του και να μη σκοντάψει. Προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στις ράγες του τρένου και ο σκύλος τον ακολουθεί.  Πρόκειται για ένα όμορφο κουτάβι αρκετά μεγάλο σε μέγεθος. 

 Φαντάζομαι ότι εκείνη την εποχή δεν είχαν τόσα χρήματα και τόσες πολυτέλειες. Τα παιδιά πιστεύω ότι είχαν ελάχιστα αγοραστά παιχνίδια και άλλη νοοτροπία. Τα σπίτια τους πρέπει να ήταν πιο «αυστηρά» το ίδιο και ο δάσκαλος στο σχολείο, το καλύτερο όμως ήταν το πόσο δεμένα ήταν μεταξύ τους τα παιδιά.

Μαρία Τοπούζη

 Στην εικόνα βλέπουμε ένα αγόρι να ισορροπεί πάνω στις ράγες του τρένου, παρέα με έναν μικρό, ασπρόμαυρο και λίγο βρόμικο  σκύλο. Τα ρούχα του αγοριού φαίνονται παλιά μα καθαρά και τα μαλλιά του μοιάζουν ξανθά. Πιστεύω πως μπορεί η ηλικία του να είναι από 10 έως 12 ετών, γιατί φαίνεται αρκετά ψηλός. Ο ουρανός από πίσω μοιάζει συννεφιασμένος και όχι και τόσο «χαρούμενος».

   Φαντάζομαι πως μένει σε ένα χωριό και το σπίτι του είναι κλασικό και παραδοσιακό. Στο σχολείο πιστεύω ότι θα πήγαινε με τα πόδια, παρέα με τους φίλους του. Στα περισσότερα παιδιά εκείνη την εποχή μάλλον δε θα άρεζε το σχολείο, εξαιτίας των πολύ αυστηρών δασκάλων. Πιστεύω πως το παιδί έπαιζε συχνά στην εξοχή μαζί με τους φίλους του. Άλλωστε τότε τα παιδιά δεν είχαν πολλά παιχνίδια και δε θεωρούσαν τα πάντα δεδομένα. Να μια συμβουλή που πρέπει η γενιά μας να αξιοποιήσει.     

Κατερίνα Σιάσιου, Ε΄

Στην εικόνα βλέπουμε ένα αγοράκι να παίζει σε σιδηροδρομικές ράγες.  Είναι γύρω στα 13 ετών, έχει κοντά και ξανθά μαλλιά και φοράει παλιά και βρώμικα ρούχα.  Επίσης, έχει δίπλα του ένα σκύλο, ο οποίος  είναι μεγαλόσωμος, σκουρόχρωμος και φαίνεται χαρούμενος που είναι μαζί με το αγοράκι.

Από την ασπρόμαυρη φωτογραφία παίρνουμε πολλές πληροφορίες για τη ζωή του αγοριού.  Χρονικά βρισκόμαστε στις αρχές του 20^ου αιώνα. Το σπίτι του πρέπει να είναι φτωχικό, χωρίς ανέσεις όπως το να έχει φούρνο, τηλεόραση ή πλυντήριο. Σίγουρα θα μοιράζεται το δωμάτιό του με τα αδέρφια του, όπως και τα ρούχα του, τα οποία θα είναι λίγα.  Μάλλον θα έχει μία αλλαξιά καλή για την Κυριακή και ένα σετ καθημερινό για το σχολείο και το παιχνίδι.  Το σχολείο εκείνα τα χρόνια είναι αυστηρό με τιμωρίες και οι δάσκαλοι κρατάνε βέργα, για να τηρούν την τάξη μέσα στο μάθημα.  Μετά το σχολείο έχει πολύ χρόνο να παίξει έξω στις αλάνες με τους φίλους του αυτοσχέδια παιχνίδια με τούβλα, πέτρες, ξύλα και φύλλα.  

       

Έλενα Αλεξανδρίδου, Ε΄

 Το αγόρι της φωτογραφίας στο δικό μου μυαλό είναι ο δωδεκάχρονος Νίκος… Ένα ψηλό, ξανθό αγόρι που φοράει μια παλιά φόρμα εργασίας, καθώς βοηθάει τον πατέρα του στο συνεργείο αυτοκινήτων. Τις περισσότερες φορές παίζει κοντά στις εγκαταλελειμμένες ράγες του τρένου γιατί έχει ησυχία και μπορεί να απολαύσει τον καταγάλανο ουρανό. Συντροφιά του έχει τον μεγάλο και ασπρόμαυρο σκύλο του. 

Άλλες φορές ο Νίκος παίζει με τους φίλους του στην αυλή του σπιτιού του ή του σχολείου του που είναι εκεί κοντά. Τα παιχνίδια του είναι μια μπάλα ποδοσφαίρου, το ποδήλατό του και μια κούνια που έστησε ο πατέρας του στην αυλή του σπιτιού τους.

Αχιλλέας Καμανάς, Ε΄

  

Στην πρώτη εικόνα παρατηρώ ένα παιδάκι 10-12 ετών  αρκετά ψηλό και μελαχρινό. Τα ρούχα που φοράει είναι βρόμικα, παλιά και σκονισμένα. Το παιδάκι παίζει στις γραμμές του τρένου μαζί με τον σκύλο του, ο οποίος φαίνεται μεγάλος, βρόμικος και το χρώμα του είναι γκρίζο. Ο ουρανός είναι σκουρόχρωμος και αυτό σημαίνει πως θα βρέξει.

Στο σπίτι του, το παιδάκι φαίνεται να μην έχει την ίδια φροντίδα που έχουμε εμείς σήμερα…Αυτό το καταλαβαίνουμε από τα ρούχα του. Επίσης, δε θα μπορούσε να μάθει πολλά γράμματα, διότι τα παλαιά χρόνια δεν είχαν όλες οικογένειες την οικονομική δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο.  Παράλληλα, δεν είχε ο κόσμος τόσα πολλά χρήματα ώστε να μπορεί να αγοράζει πολλά παιχνίδια, για αυτό το μόνο «παιχνίδι» που πιστεύω είχε το παιδί ήταν ο σκύλος του, καθώς και το παίζει στο λιβάδι. Το παιδάκι υποθέτω πως θα είχε πολλές παρέες αλλά στην φωτογραφία δεν φαίνονται .

Φώτης Παπαδημητρίου, Ε΄

 Το αγοράκι φοράει μια παλιά, ταλαιπωρημένη, λερωμένη σαλοπέτα και ένα κοντομάνικο μπλουζάκι. Πρέπει να είναι σε ηλικία 11 με 12 χρονών, έχει κοντά, ξανθά μαλλιά και είναι ψηλός. Περπατάει πάνω στις ράγες του τρένου και η παρέα που έχει είναι ένας σκύλος, ο οποίος είναι μεγάλος, καφέ και βρώμικος. Ο σκύλος φαίνεται διψασμένος και πιστός στο αφεντικό του. Στο τοπίο υπάρχουν κολώνες της ΔΕΗ, δέντρα και γρασίδι, ενώ ο ουρανός έχει πολλά σύννεφα.

 Η ζωή του αγοριού πιστεύω πως είναι δύσκολη και φτωχική. Το σπίτι του μάλλον θα είναι μικρό, θα έχει ελάχιστα παιχνίδια και λογικά δε θα έχει φίλους, αφού και στην εικόνα είναι μόνο με τον σκύλο του. Το σχολείο του πιστεύω θα είναι και αυτό φτωχικό…

  Κατερίνα Νταφούλη, Ε΄

      Το αγόρι φαίνεται περίπου 12 χρονών, είναι ψηλό και έχει κοντά, ξανθά μαλλιά. Τα ρούχα που φοράει είναι απλά και καθαρά, αλλά τα χέρια του φαίνονται βρόμικα. Το αγόρι βρίσκεται στις ράγες ενός τρένου και κάνει ισορροπία, δείχνοντας κάπως λυπημένο. Για παρέα του έχει  έναν ασπρόμαυρο σκύλο, ο οποίος είναι βρόμικος και διψάει. Ο ουρανός συννεφιασμένος... 

Πιστεύω ότι στο σπίτι του δε βλέπει πολλή τηλεόραση, αλλά διαβάζει βιβλία και παίζει με τον σκύλο του. Στο σχολείο φαντάζομαι ότι θα είναι καλός μαθητής, όμως δε δείχνει να έχει πολλούς φίλους. Παιχνίδια υποθέτω ότι δεν έχει πολλά, για αυτό προτιμάει να παίζει περισσότερο με τον σκύλο του.  

  Θάνος Ματσκίδης, Ε΄

 Στην ασπρόμαυρη εικόνα που βλέπουμε , η οποία είναι τραβηγμένη πολλά χρόνια πριν, υπάρχει ένα  δεκάχρονο αγόρι μετρίου αναστήματος με κατάξανθα  κοντά μαλλιά. Τα ρούχα του,  μια τζιν φόρμα και ένα κοντομάνικο πουκάμισο, φαίνονται  βρώμικα και παλιά. Ο μικρός μας «ήρωας» είναι αφοσιωμένος στο παιχνίδι του που δεν είναι άλλο από το να κάνει ισορροπία στις ράγες των τρένων, έχοντας παρέα έναν γέρικο μεγαλόσωμο σκύλο.

 Δυστυχώς ο μικρός μας φίλος είναι αρκετά μοναχικός , αφού δεν πηγαίνει σχολείο.  Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολα και τα αγόρια έπρεπε να βοηθάνε τον πατέρα τους στην δουλειά. Δεν υπήρχε καιρός για παιδική ανεμελιά ,παιχνίδια και σχολικές εμπειρίες. Ο  μικρός μας φίλος αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα… 

Σοφία Κουνταρδά, Ε΄

 Το αγόρι είναι γύρω στην ηλικία των 8 ετών, ψηλό και ξανθό. Τα ρούχα του είναι παλιά. Παίζει στις ράγες ενός τρένου και ο ουρανός από επάνω του  είναι συννεφιασμένος. Δίπλα του έχει παρέα ένα σκύλο, ο οποίος είναι μεγάλος και λίγο βρόμικος. Το αγόρι φαίνεται να έχει καλή διάθεση.

         Το σπίτι του αγοριού φαντάζομαι ότι θα είναι ένα μικρό σπίτι με αυλή, παλιό και αυτό όπως και το ντύσιμο του. Το σχολείο του επίσης θα είναι παλιάς εποχής. Φαντάζομαι το παιδί να παίζει με τους φίλους του κουτσό, κρυφτό και κυνηγητό, καθώς και άλλα παιχνίδια  που παίζανε τα παιδιά πριν βγουν οι οθόνες και τα κινητά…

Βασιλική Παπαρίδου, Ε΄

Στην εικόνα αυτή το αγοράκι φαίνεται να είναι περίπου 13 χρονών. Είναι ψηλό και ξανθό και φοράει μια φθαρμένη ολόσωμη τζιν  σαλοπέτα, ανασηκωμένη στα μπατζάκια  κι από μέσα  ένα ανοιχτόχρωμο κοντομάνικο πουκάμισο. Φοράει επίσης φθαρμένες, βρώμικες, καφέ μπότες με κορδόνια. Παίζει στην ύπαιθρο, ισορροπώντας με ανοιχτά τα χέρια, πάνω στις γραμμές ενός τρένου. Για παρέα έχει ένα σκυλί μεσαίου μεγέθους, χρώματος ασπρόμαυρου, με μεγάλα κατεβασμένα  αυτιά και με τη γλώσσα να κρέμεται έξω από το στόμα του.                                                               

Το  αγόρι, αν κρίνουμε από την ενδυμασία του,  φαίνεται να προέρχεται από φτωχή οικογένεια, οπότε ανάλογα φτωχό θα είναι και το σπίτι στο οποίο διαμένει, το σχολείο στο οποίο φοιτεί, οι φίλοι με τους οποίους συναναστρέφεται και τα παιχνίδια με τα οποία παίζει. Πιθανόν  το αγόρι να είναι μοναχικό και να μην έχει πολλούς φίλους, γιατί στη φωτογραφία βλέπουμε να συνοδεύεται μόνον από έναν σκύλο, μοιάζει όμως να παίζει ανέμελα, οπότε, παρότι φτωχό, δεν αποκλείεται να είναι ευτυχισμένο. Πιθανόν επίσης να μην έχει και πολύ καλές σχέσεις με τα μαθήματα, αν κρίνουμε το χρόνο που περνάει στην ύπαιθρο από  τα σκονισμένα ρούχα του. Ίσως, και για τον ίδιο λόγο, να μην έχει πολλά παιχνίδια και να παίζει κυρίως εκτός σπιτιού.

Ευαγγελία Στυλιανάκη, Ε

 Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα ξανθό αγοράκι περίπου 11 χρονών να περπατάει στις ράγες του τραίνου. Τα ρούχα του είναι παλιά αλλά καθαρά. Φοράει ένα τζιν παντελόνι, ένα  κοντομάνικο πουκάμισο και μαύρες μπότες. Παρέα του έχει ένα σκύλο ασπρόμαυρο, πολύ βρώμικο. Το αγόρι έχει τα χέρια του ψηλά και κάνει ισορροπία. 

 Φαντάζομαι ότι μένει σε κάποιο χωριό και το σπίτι του έχει αυλή με πολλά λουλούδια. Μάλλον θα πηγαίνει σ ένα μικρό σχολείο με λίγα παιδάκια, όπως συμβαίνει συνήθως στα χωριά. Δε θα έχει πολλά παιχνίδια, αλλά του αρέσει να παίζει μπάλα με τους φίλους του κάθε μέρα.

Χρήστος Μέγας, Ε 

     Στην εικόνα βλέπουμε ένα αγόρι , περίπου 10 ετών , ψηλό με ξανθά μαλλιά. Τα ρούχα του φαίνονται καινούρια  και καθαρά. Παίζει περπατώντας  στις ράγες ενός τρένου παρέα με ένα μεγάλο , ασπρόμαυρο σκύλο. Ο σκύλος δεν είναι πολύ καθαρός και  μάλλον δεν είναι δικός του αλλά κάποιο αδέσποτο της γειτονιάς.

    Το σπίτι του παιδιού πρέπει να είναι μια μικρή μονοκατοικία , περιποιημένη και καθαρή μέσα στην οποία  ζει ωραίες στιγμές με την οικογένειά του. Ίσως  έχει και ένα  μικρό κήπο με  δέντρα,  διάφορους θάμνους και λουλούδια ανάλογα με την εποχή. 

    Πολύ κοντά στο σπίτι του βρίσκεται και το σχολείο του.  Ένα μικρό γκρι κτίριο με σκάλες και αίθουσες με μεγάλα παράθυρα. Αν και μικρό, θα έχει πολλούς μαθητές που καθημερινά γεμίζουν το προαύλιο τρέχοντας και παίζοντας διάφορα παιχνίδια στην ώρα του διαλείμματος.

    Το παιχνίδι συνεχίζεται στη γειτονιά και μετά το σχολείο, αφού τα παιδιά κάνουν πρώτα τα μαθήματά τους. Έτσι το αγόρι δεν χρειάζεται και πολλά παιχνίδια παρά μόνο το ποδήλατο και την μπάλα του.  

Μαρία Ροδανίδη, Ε