Στον τελευταίο του άθλο ο Ηρακλής συνάντησε τον Άτλαντα, τον Τιτάνα που ήταν υπεύθυνος να κρατάει στις πλάτες του τον ουρανό. Ήταν η τιμωρία που είχε λάβει από τον Δία μετά την Τιτανομαχία.
Ήταν βαρύς ο ουρανός; Πολύ! Κουραζόταν ο Άτλαντας; Πιθανότατα πολύ! Παράτησε τον ουρανό; Όχι!
Προσπερνώντας το θέμα της τιμωρίας, ας δούμε το θέμα της ευθύνης! Ευθύνες κουβαλάμε όλοι μας. Άλλοι λίγες, άλλοι πολλές! Κάποιες φορές φαίνονται ασήκωτες, σαν τον ουρανό! Πώς τις αντιμετωπίζουμε;
Μπήκαμε στη θέση του Άτλαντα και κάθε παιδί σήκωσε τον «ουρανό», μια πολύ μεγάλη σφαίρα από φελιζόλ (πιο βαριά απ’ ότι φαίνεται...) και υπήρξαν διαφορετικές περιπτώσεις. Άλλα παιδιά τη σήκωσαν με ευκολία, κάποια χρειάστηκαν βοήθεια, κάποια δε δέχτηκαν βοήθεια και τελικά η μπάλα έπεσε, κάποια δυσκολεύτηκαν αλλά κατάφεραν τελικά να κρατήσουν την υδρόγειο αφαίρα στα χέρια τους. Τις ευθύνες, λοιπόν, που αναλαμβάνουμε, τις κρατάμε, ακόμα κι αν φαίνονται δύσκολες! Κι αν μας φανούν ακατόρθωτες... ζητάμε βοήθεια! Και θα μας δοθεί!
Αυτά έμαθε η Γ’ τάξη από τον Άτλαντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου