Το κείμενο έχει μια στενόχωρη χροιά καθώς τελειώνει με τη φράση: «Ζωγράφισα έναν άνθρωπο στην παραλία, που κάθεται μαζεμένος και κλαίει. Θυμάται τη θάλασσα όπως ήταν πριν και λυπάται που τη βλέπει τώρα έτσι».
Πώς, λοιπόν, ο άνθρωπος μαζεύει το χάος των πετρελαιοκηλίδων που ο ίδιος προκαλεί; Κάναμε ένα περιβαλλοντικό μάθημα, για να δούμε: πρώτον, πώς δημιουργούνται οι πετρελαιοκηλίδες και, δεύτερον, τους τρόπους που μαζεύονται.
Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και η κάθε ομάδα πήρε από ένα αλουμινένιο ταψάκι που το γέμισε νερό και κοχύλια προσομοιάζοντας τη θάλασσα. Ακόμη, η κάθε ομάδα είχε ένα ποτηράκι με λάδι, ένα κουτάλι, βαμβάκι και ένα ποτηράκι με υγρό σαπούνι.
Ξεκίνησαν χύνοντας το λάδι στη «θάλασσα». Έτσι προσομοιάζεται το πετρέλαιο, καθώς το λάδι, όπως και το πετρέλαιο, δεν αναμιγνύεται με το νερό. Στη συνέχεια η κάθε ομάδα δοκίμασε τρόπους για να αφαιρέσει το λάδι από το νερό.
1) Με το κουτάλι. Όπως και στην πετρελαιοκηλίδα που έχουν έναν αντίστοιχο μηχανισμό, έτσι και με το κουτάλι, αφαιρείται ποσότητα του λαδιού. Η διαδικασία είναι αργή και δεν έχει τρομερά επιτυχή αποτελέσματα.
2) Με κάποιο απορροφητικό υλικό (στην περίπτωσή μας, το βαμβάκι). Όπως αντίστοιχα και με το πετρέλαιο που προσπαθούν να το απορροφήσουν από το νερό, έτσι και με το βαμβάκι, είδαμε ότι είναι δυνατόν να απορροφηθεί το λάδι μαζί με μεγάλες ποσότητες νερού. Και πάλι όμως δεν υπάρχει ολοκληρωτική επιτυχία.
3) Τα απορρυπαντικά πλοία, ρίχνουν χημικά στη θάλασσα και καταφέρνουν να αναμίξουν το νερό με το πετρέλαιο, έτσι ώστε να γίνει και πάλι διαμπερές. Όταν λοιπόν έριξαν το απορρυπαντικό τα παιδιά, είδαν ξεκάθαρα το λάδι να φεύγει προς την άκρη του ταψιού και στη συνέχεια, ανακάτεψαν το νερό μέχρι να είναι ενιαίο νερό με λάδι.
Είναι κάποια από αυτές τις τρεις λύσεις τέλεια; Όχι. Αυτό ακριβώς επικοινωνήθηκε και στα παιδιά. Το καλύτερο είναι η πρόληψη και ο σεβασμός προς τη φύση. Ας μην εκμεταλλευόμαστε όλα τα καλά που μας δίνει! Ας την αγαπήσουμε και ας ανταποδώσουμε την αγάπη της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου