Η ορειβασία
Το Σάββατο αποφασίσαμε να πάμε για ορειβασία. Πήραμε τα ορειβατικά μας παπούτσια και πήγαμε στον Όλυμπο. Είναι το πιο ψηλό βουνό στην Ελλάδα, φτάσαμε στην κορυφή του Ολύμπου και βάλαμε μια Ελληνική σημαία. Ήταν μια κουραστική μέρα αλλά περάσαμε πολύ καλά!
Άγγελος Κατίδης Δ1
Η μοναχική ντουλάπα
Ήταν κάποτε μια ντουλάπα που είχε μόνο δυο κοστούμια. Τα κοστούμια ήταν παλιά και σκοροφαγωμένα αλλά αυτό δεν ενοχλούσε καθόλου τη ντουλάπα καθώς κι αυτή ήταν παλιά. Παρόλο που ήταν οι τρεις τους δεν ένιωθαν άσχημα και ο καιρός περνούσε ήρεμα. Κάποτε όμως ένα ανθρώπινο χέρι πήρε το ένα από τα δύο κοστούμια. Το κοστούμι έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ με αποτέλεσμα το άλλο κοστούμι να χαλάσει από τη μοναξιά. Η Ντουλάπα αφέθηκε στη μοίρα της και όλα στο τέλος καταστράφηκαν.
Το δέντρο, ο εχθρός του αυτοκινήτου
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί το αυτοκίνητο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του δέντρου και αντίστροφα ; Γιατί το καυσαέριο των αυτοκινήτων μολύνει τη φύση και τα δέντρα, μα οι άνθρωποι δε το σκέπτονται καθόλου. Τα αμάξια θυμώνουν με τα δέντρα ,κυρίως το χειμώνα… επειδή ,πολλές φορές πέφτουν και τους κλείνουν το δρόμο ή πέφτουν πάνω τους και τα τραυματίζουν. Μα πολλές φορές γίνονται και φίλοι, συνήθως τα καλοκαίρια ,γιατί τα δέντρα κάνουν σκιά στα αμάξια για να ξεπληρώσουν τις ζημιές που τους προκάλεσαν.
Ηλιάνα Γιοντζή Δ1
Το δέντρο επάνω στο τρένο
Μια μέρα είδα ένα τρένο το οποίο κουβαλούσε ένα δέντρο. Εγώ αναρωτιόμουν το λόγο που γίνεται αυτό. Έτσι αποφάσισα να ρωτήσω τους γονείς μου . Εκείνοι μου είπαν ότι κάθε χρόνο, στο τέλος του φθινοπώρου οι ξυλοκόποι κόβουν λίγα δέντρα κυρίως έλατα και τα πωλούν στους ανθρώπους για να στολίσουνε για τα Χριστούγεννα. Ο πιο εύκολος τρόπος για να έρθουν τα έλατα στις πόλεις από τα δάση είναι να τα φορτώσουν στα τρένα τα οποία θα τα φέρουν σε εμάς.
Παναγιώτης Μόμτσος Δ1
Το αστέρι που κρατούσε μια ομπρέλα
Μια φορά κι έναν καιρό κάπου σε ένα μικρό σπιτάκι ζούσε η Μάγια! Το κοριτσάκι αυτό καταγόταν από την Γερμανία και ήταν πολύ ευγενικό. Της άρεσε να βλέπει τα αστέρια με το τηλεσκόπιο, και να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα. Μια μέρα έγινε κάτι που η ίδια δεν το πίστευε. Είδε με το τηλεσκόπιο ένα πεφταστέρι να πέφτει λίγο πιο δίπλα απ’ το σπίτι της. Τότε ντύθηκε βιαστικά και κατέβηκε στην είσοδο. Και τότε αντίκρισε το μικρό αστέρι που είχε πέσει! Μα δεν ήταν και τόσο συνηθισμένο αστέρι, ήταν το αστέρι που δεν είχε ξανά δει στον ουρανό και με το τηλεσκόπιο ήταν το αστέρι που κρατούσε μια ομπρέλα! Η Μάγια ήθελε να βοηθήσει το αστέρι που είχε χτυπήσει για αυτό το πήρε σπίτι της. Το μικρό αστέρι είχε σπάσει το ένα ποδαράκι του και έτσι η Μάγια του έβαλε ένα τσιρότο! Την επόμενη μέρα το αστεράκι ήταν έτοιμο να φύγει, έτσι πήρε την ομπρελίτσα του, αποχαιρέτησε την Μάγια και ξανά στο σπίτι του και στην οικογένειά του!
Μαριάνα Τζήκα Δ1
Το πλαστικό αμαξάκι.
Ήταν κάποτε ένα πλαστικό αμαξάκι που πήγαινε τα παιδιά όπου ήθελαν. Όμως αυτό κάποια στιγμή ήθελε να βγει στη σύνταξη, γιατί είχε κουραστεί από τα πολλά δρομολόγια. Μια μέρα του χτύπησαν το κουδούνι από το σπίτι του. Άνοιξε και είδε ένα καλάθι που μέσα είχε ένα μωρό. Το πήρε μέσα στο σπίτι του και επειδή το λυπήθηκε το κράτησε μαζί του. Το παιδί έγινε 10 χρονών και τότε το αμάξι του είπε ότι έχει ένα συγγενή. Το αμάξι ήξερε ότι ήταν ο παππούς του γιατί του είχε αφήσει ένα γράμμα, που έλεγε ότι ήταν αυτός και αν μπορεί στα δέκα χρόνια του παιδιού να το πάει σ αυτόν. Το παιδί ρώτησε:
-Ποιος είναι;
Και το αμάξι είπε:
-Ο παππούς σου.
Το αγόρι ρώτησε αν μπορεί το αμάξι να τον πάει στον παππού του.
-Έχω πολύ καιρό να κάνω αυτήν τη δουλειά, είπε το αμάξι.
-Σε παρακαλώ, μπορείς να με πας;
-Εντάξει. Αρχίζουμε το ταξίδι αύριο πρωί-πρωί, γιατί το χωριό είναι μακριά.
Όταν βρέθηκαν με τον παππού, όλοι χάρηκαν πάρα πολύ και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Γρηγόρης Σερδάρης Δ1
Το παράξενο δέντρο πάνω στο βουνό
Μια φορά καθώς έκανα περίπατο στο δάσος είδα ένα παράξενο δέντρο. Ήταν πιο ψηλό από όλα τα άλλα δέντρα του δάσους. Επίσης είχε πολύ χοντρό κορμό και μια μεγάλη κουφάλα στη μέση του που ακουγόντουσαν παράξενοι ήχοι. Είχα περιέργεια να δω τι είχε μέσα. Μόλις πλησίασα και έβαλα το κεφάλι μου μέσα να δω τι συνέβαινε πετάχτηκε ένα σκιουράκι και εγώ από τον φόβο μου έπεσα κάτω και κτύπησα σε μια μυτερή πέτρα. Όταν συνήλθα γύρισα στο σπίτι μου κουρασμένος και κάθε μέρα δεν περνά χωρίς να θυμηθώ την ιστορία με το παράξενο δέντρο.
Διονύσης Παπανικολάου Δ1
Το βουνό που έβλεπε
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος μακρινό, υπήρχε ένα βουνό που ήθελε να δει όλον τον κόσμο. Αλλά ήταν πολύ κοντό βουνό και δεν μπορούσε να δει τίποτα! Μια μέρα όμως άρχισε ξαφνικά να ψηλώνει και να ψηλώνει μέχρι που έφτασε στον Θεό. Τότε ρώτησε τον Θεό:
-Πώς έγινα τόσο ψηλό; Τότε ο Θεός απάντησε:
-Επειδή τόσα χρόνια έκανες υπομονή έτσι και εγώ στο ανταπέδωσα.
Κολοβός Θοδωρής Δ2
Η ομπρέλα που μιλούσε και άκουγε
Είχα μια ομπρέλα και μια μέρα πήγα στο σουπερ μάρκετ με την ομπρέλα μου. Ξαφνικά κάποιος μιλάει:
-Πρόσεχε θα βρέξει!
Το παιδί λέει:
-Ποιος μίλησε;
-Η ομπρέλα. Είμαι μια ομπρέλα που μιλάει και που ακούει. Θα σε προειδοποιώ όποτε πάει να βρέξει.
-Για παράδειγμα αύριο, δες τον καιρό και πες μου αν θα βρέξει η όχι.
-Θα σε προειδοποιώ κι όποτε πάει να χιονίσει.
Ιορδάνογλου Αργύρης Δ2
Η ντουλάπα που ήταν τυχερή
Σε αυτό το σπίτι, όλα τα πράματα είναι ζωντανά. Εκεί έμενε μια οικογένεια, η μητέρα, ο πατέρας και ένα κοριτσάκι, η Μακρίνα που ήταν 7 χρονών είχε μια πανέμορφή ντουλάπα. Η ντουλάπα ήταν τυχερή επειδή είχε μέσα πολλά ωραία ρούχα αλλά ήταν πολύ, μα πάρα πολύ εγωίστρια. Μια μέρα που πήγε σχολείο το κορίτσι, θα έκανε η τάξη της μια γιορτή, «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα». Η Μακρίνα ήταν το κοριτσάκι και το σχολείο της της έδωσε μια χάλια στολή και της ντουλάπας δεν της άρεσε καθόλου και συνέχεια έλεγε: «Χάλια μαύρα! Εγώ αυτήν τη στολή δεν την βάζω μέσα ποτέ». Στο τέλος η Μακρίνα πέταξε την ντουλάπα και πήρε μια άλλη και της είπε: «εσύ εύχομαι να μην είσαι μια ντουλάπα σαν την τυχερή ντουλάπα, να είσαι λιγότερο εγωίστρια».
Ψαρούλη Αλκμήνη Δ2
Η Κατσαρόλα που κρυβόταν
Είμαι μια όμορφη καλογυαλισμένη κατσαρόλα , με μια υπέρλαμπρη χρυσή φούντα στο καπάκι μου. Έχω δύο χρυσά χέρια (χερούλια) και είμαι στρουμπουλή.
Με ρωτάτε γιατί κρύβομαι; Γιατί δεν μου αρέσει να με γεμίζουν με λάδια και σάλτσες, κάνουν κακό στη σιλουέτα μου. Και το πιο σημαντικό γιατί να καίγομαι σαν να κάνω ηλιοθεραπεία πάνω στα μάτια της κουζίνας; Προτιμώ τη σκιά και τη δροσιά του ντουλαπιού μου.
Καραχριστιανίδης Κώστας Δ2
Η σκούπα που μιλούσε ανάποδα
Την ώρα που καθόμουν στο μπαλκόνι και περίμενα τις φίλες μου να έρθουν, άκουσα ένα ψιτ ψιτ. Κοίταξα δεξιά, κοίταξα αριστερά, μα δεν είδα τίποτα.
Ξαφνικά άρχισε να κουνιέται και να έρχεται προς το μέρος μου, μία σκούπα που είχε αγοράσει χθες η μαμά μου από το σούπερ μάρκετ. Από τον φόβο μου πήγα να πέσω από την καρέκλα, όμως η σκούπα με κράτησε και με φώναξε “χτυπήσεις θα πρόσεχε !!!!! ”
Τότε τη ρώτησα : «Πώς μιλάς εσύ μία σκούπα? Οι σκούπες δεν μιλάνε».
Και μου απάντησε : «Σκούπες οι μιλάνε δεν πως είπε σου ποιός;»
- -Τι είναι αυτά που λες? Την ρωτάω και εκείνη απάντησε:
- -Καταλαβαίνεις δεν τι ?
Διαπιστώνω πως η σκούπα μου μιλούσε ανάποδα και τότε με θάρρος την πιάνω και την γυρίζω ανάποδα και έτσι άρχισε να μιλάει κανονικά όπως κι εγώ.
Ξαφνικά ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει και μόλις άνοιξα τα μάτια μου διαπιστώνω πώς όλα αυτά ήταν ένα όνειρο....
Μπούρμπουλα Δήμητρα Δ2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου